Ma być podobnie jak na słynnym malowidle Leonarda da Vinci „Ostatnia wieczerza”. Długi stół, a przy nim 13 osób. Stół rzeczywiście jest sporych rozmiarów, tyle że niezbyt przypomina ten z fresku. Ale trudno się dziwić, skoro w sali, w której się zebraliśmy, zwykle odbywają ćwiczenia laboratoryjne studenci biologii. Jesteśmy bowiem w budynku warszawskiego Instytutu Biochemii i Biofizyki PAN. Za to liczba „apostołów” się zgadza, choć nie wszyscy są mężczyznami. Sam „Chrystus” też jest kobietą. Nazywa się Karolina Żyniewicz, ma tytuł magistra sztuk pięknych i przygotowuje doktorat na Wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego.

Za chwilę „Chrystus” otworzy piwo i rozleje je „apostołom” do falkonów (to nie czeski błąd, tak nazywają się charakterystyczne nieduże probówki wykonane z tworzywa sztucznego, bardzo często używane w laboratoriach). Ale dlaczego nie wino? Artystce znacznie łatwiej było samodzielnie zrobić piwo, które nie tylko z tego powodu jest absolutnie unikalne. Podobnie zresztą jak leżące na tackach własnoręcznie upieczone małe drożdżowe ciastka przypominające podpłomyki (podczas „Ostatniej wieczerzy” musi być przecież również chleb). Otóż według polskiego i europejskiego prawa obydwa te produkty są mocno podejrzane. Dlatego główny inspektor sanitarny nie zgodził się na pisemną prośbę, by „Ostatnia wieczerza” odbyła się poza budynkiem Instytutu Biochemii i Biofizyki, gdzieś we wnętrzu bardziej przypominającym fresk włoskiego mistrza.

Jedzcie i pijcie z tego wszyscy

Co jest w nich niebezpiecznego? Piwo i ciasto powstały dzięki drożdżom, do których Karolina Żyniewicz skopiowała – z pomocą naukowców dr. Jakuba Piątkowskiego i prof. Pawła Golika z Uniwersytetu Warszawskiego – jeden ze swoich genów, a konkretnie ten kodujący enzym dehydrogenazę aldehydu 3-fosforoglicerynowego (GAPDH).